Dursun Ali Erzincanlı - Ensar

OkuduÄŸu naat-ı ÅŸerifler ile gönlümüzde müstesna yeri olan Dursun Ali Erzincanlı‘dan yine harikulade bir ÅŸiir ve yorum… Peygamber Efendimizin ve ashabı kıramının Mekke’den uÄŸradığı zulüm neticesinde Medine’ye Hicret etmesini anlatan “Ensar” adlı çalışmayı sitemizden beÄŸeninize sunuyoruz.
Arapça’da yardım eden, yardımcılar manasına gelen Ensar, Medine’deki müslümanlar için kullanılmıştır. Mekke’deki kardeÅŸlerine evlerini açan, ekmeÄŸini bölen Medine’li Ensar’ların Resulullah Efendimize duyduÄŸu samimi baÄŸlılık ve aÅŸkı çok büyüktü.

SÖZLER;
Medine
Rasulallahla şereflenen onun varlığıyla iftahar eden şehir,
Şehirlerin kalbi, tozuna toprağına canların feda olduğu şehir.
Ve ensarın torunları, Medineli Müslümanlar,
Hiç kimsenin yetiÅŸemediÄŸi ufkun sahipleri.
Bugün Medine sokaklarında dolaşırken göz göze gelebilirsiniz,
Bir vesile ile konuşabilirsiniz, belki tanımayabilirsiniz
Ama asr-ı saadetten günümüze kadar gelen ensarın kokusunu,
Peygamber sevgisiyle yanan yüreklerin,
Torunlarına ulaşan kokusunu hissedebilirsiniz.

Dilerseniz, huneyne gidelim.
Fahri Kainat efendimizin ensara duyduÄŸu sevgiyi öÄŸrenelim.
Ä°ÅŸte huneyn günü;
Savaşın sonunda yüklü miktarda ganimet elde edilmiÅŸti.
Ganimeti en çok ensar hak etmiÅŸti bu doÄŸruydu,
En çok ensar liyakat göstermiÅŸti buda doÄŸruydu,
Ama Allah Rasulünün bir bildiÄŸi vardı.
Allah Rasulü Müslümanların kemaline güvenerek,
Ganimetten ensara pay vermemiÅŸti.

Saad bin ubade ensar adına Rasülallahın yanına geldi,
Ya Rasülallah dedi.
Ensardan bazı kabileler sana karşı gönüllerinde kırgınlık duydular.
Fahri kainat neden diye sordu;
Ganimetleri kendi kavmin ve diğer arab kabileleri arasında paylaştırıp,
Kendilerine pay vermediÄŸin için.
Belikli ensardan bazıları Fahri Kainatın,
Kendilerine ne kadar değer verdiğini anlayamamıştı.
Efendimiz üzgündü…
Kavmini topla ve bana bildir diye emretti.
Saad bin ubade ensarı topladı Rasülallah geldi;
Burada ensarın dışında kim varsa ayrılsın buyurdu.
Ensar damardaki kanın nasıl donduğunu artık anlayabiliyordu.
Yüzünde kara bulutların gökyüzüne verdiÄŸi çehre gizliydi sultanın,
YaÄŸsaydı hüzün yaÄŸardı ve yaÄŸdı;
Önce kelime-i ÅŸahadet sonra Allah’a hamd,
Ve konuÅŸanların en güzeli hüzün peygamberi.

Konuşma başladı;
“Ey ensar topluluÄŸu;
Bugünden itibaren belki Müslüman olurlar diye,
Kendilerine ganimet verdiÄŸim için,
Hakkımda söylediklerinizi duydum”
“Ey ensar;
Allah size imanı lutfetmedimi,
Sizi ÅŸereflendirip üstün kılmadımı,
Size Allah yardımcıları,
Peygamber yardımcıları sıfatını vermedimi”

“EÄŸer hicret olmasaydı ensardan olmayı isterdim,
İnsanlar bir vadide toplansa sizler başka bir vadide toplansanız,
Ben sizin yanınıza gelirdim, sizler benim sırdaşımsınız.”
“Herkez ganimet olarak aldıkları mallarıyla,
Koyunları ve develeriyle yurtlarına dönerken;
Siz Allah Rasülü ile dönmeye razı deÄŸimlisiniz…?
“Ensar…
Razıyız Ya Rasülallah dediler.”
Ama sevgili peygamberimiz yine mahsundu;
“Sözlerime karşılık olarak bana cevap veriniz buyurdu.”
Ensarın ileri gelenlerinden biri söz aldı;
“Ya Rasülallah…
Biz zülmün içindeydik Allah senin hatrına bizi kurtuluÅŸa erdirdi,
Biz alevden bir uçurumun yanıbaşındaydık,
Allah senin elinle bizi o uçurumdan kurtardı,
Biz dalalet karanlığı içindeydik,
Allah senin vasıtanla bizi hidayet aydınlığına çıkardı.
Biz rab olarak Allah’tan,
Din olarak islamdan,
Ve peygamber olarakta senden hoÅŸnuduz Ya Rasülallah,
Sen dildiÄŸin gibi davran biz sana tabiyiz.

O an ensarın üstüne hüzün yağıyordu,
Gözleri neme bulanmıştı,
Kalpleri göÄŸüslerinden çıkıcak gibiydi.
Ve sevgililer sevgilisinin sesi titredi,
Ensarın hıçkırıklarına karıştı sevgilinin sesi
“Siz bana bu ÅŸekilde deÄŸilde,
Åžöyle mukabele etseydiniz,
Yine doÄŸru söylemiÅŸ olurdunuz”
“Ey Muhammet
Sen bize kovulmuÅŸ olarak gelmedinmi,
Biz sana kuçak açıp seni barındırmadıkmı,
Herkez seni yalanladığı halde biz seni doğrulamadıkmı,
PeriÅŸan bir haldeydin,
Biz sana her şeyimizi seferber edip yardım etmedikmi,
Böyle deseydiniz yine doÄŸru söylemiÅŸ olurdunuz”

Ensarın cevap vermeye mecali kalmamıştı,
AÄŸlamaktan ölücek gibiydiler.
Efendimizde onlarla birlikte ağladı,
Bilmemki medineye dönene kadar
Kaç kez Rasülallaha bakıp aÄŸladılar
Kaç kez hamd ettiler,
Böyle biricik peygamberleri oldukları için.
Medine Rasülallah’la ÅŸereflenen,
Onun varlığıyla iftahar eden şehir
Åžehirlerin kalbi,
Tozuna toprağına canların feda olduğu şehir.
Ve ensarın torunları Medineli Müslümanlar,
Hiç kimsenin yetiÅŸemediÄŸi ufkun sahipleri.