Dursun Ali Erzincanlı - Sahabe Hz. Nevfelin Hikayesi

Dursun Ali Erzincanlı‘nın özel bir etkinlikte yorum getirdiÄŸi bir anlatı ile karşınızdayız. Resul-u Ekrem’in ordusuna katılım saÄŸlayan sahabe Hazreti Nevfel’in savaÅŸta ÅŸehit olmasına raÄŸmen Allahu Teala’nın inayeti ile tekrar dirilmesini konu edinen “Sahabe Hz. Nevfelin Hikayesi” adlı eseri paylaşıma açıyoruz.
Server-i Kâinat Peygamberimiz (s.a.v.) Nevfel dirilmeden önce ÅŸöyle bir duada bulunmuÅŸtur; “Cenab-ı Hak sana rahmet eylesin. Allah kıyamet gününde herkesi çağırdığında sen arşın altından çıkasın. Başın saÄŸ elinde ve damarlarından kan akar. Kokusu miskten güzeldir. Hesapsız olarak cennete gidersin.”

SÖZLER;
Nevfel (Radıyallahu anh) silahını kuşanıp atına binip Hz. Peygamberin yanına geldiği zaman, anneciği de yanında idi. Kadıncağız ağlayarak:
“Yâ Resûlallah! Benim gözümün yaşına acı. Benim hayatımda gören gözüm ve tutan elim bu oÄŸlumdur. Bundan baÅŸka sığınacak kimsem yoktur. Çok garip ve fakirim. OÄŸlum da çok gençtir. Harb etmesini bilmez. SoÄŸuÄŸa sıcaÄŸa dayanamaz. Sonra ben yalnız kalır kötü durumlara düÅŸerim. Kimse hâlimi bilmez” dedi.
Resûl-i Ekrem kadına acıdı ve Nevfel’e:
“Evladım ben sana kefil oluyorum. Cihâd sevabını aynen alacaksın.
Şehid olma mertebesini de kazanacaksın.
YaÅŸlı ve kederli annenin rızâsını al, göz yaÅŸlarını akıtma.
Bize ÅŸefâate gelmiÅŸken onu ayrılık ateÅŸine yakma” buyurdular.
Nevfel: “Yâ Resûlallah, beni cihâddan geri bırakmayınız.
Bu arzumdan vazgeçmek elimde deÄŸil. Hak yoluna canımı ve başımı koymuÅŸum.
Anneme dua buyurunuz Rabbim ona çok sabırlar versin” dedi.
Bunun üzerine Resûl-i Ekrem Nevfel’in annesine:
“Gel bu yiÄŸiti hayırlı yoldan alıkoyma!” buyurdular.
Annesi Hz. Peygamberin ricası karşısında :
“Yâ Resûlallah, oÄŸlum savaÅŸ hâllerini bilmez, ama onun her halini koruyup gözetmen için sana ısmarladım” dedi.
Hz. Peygember kadıncağızın bu dileÄŸini kabûl ettiler.
Sefer bitti ve Ä°slâm ordusu, pek çok ganimetle birlikte geri döndü.
Ancak bazı sahabeler şehit olmuşlardı. Nevfel de onlardan biriydi.
Hazret-i Ali Anlatır:
“Gazâdan sonra Medine’ye dönüyorduk, ÅŸehre yaklaşınca kadınlar ve çocuklar bizi istikbale (karşılamaya) çıktılar. Allahü Teâlâ’nın takdirine razıydılar ama yine de bir ümit, bir merak…
EÅŸleri, oÄŸulları, babaları dönecek mi bilmiyorlar.
Nitekim Nevfel’in hanımı, çocukları ve ihtiyar anası da önümüze durdular. Büyük bir muhabbetle “Gazânız mübârek olsun Yâ Resûlullah!” dediler, sonra Nevfel’i sordular.
Efendimizin güzel gözleri nemlendi, “o ÅŸehit oldu” diyemedi. Elleriyle arka tarafı iÅŸaret edip yürüdüler. Efendimizin ardından Ammar’la birlikte geliyoruz.
Nevfel’in hanımı ve çocukları bu kez bize yöneldiler.
Resulullah Efendimizin vermediği haberi biz nasıl verebiliriz? Aynen onun yaptığı gibi yaptık, elimizle arkayı işaret ettik.
HattaboÄŸlu Ömer de, aynı ÅŸekilde hareket etmek zorunda kaldı, Osman bin Affan ona keza…
Kafilenin sonunda Ebû Bekir Sıddîk geliyordu, yanında Muaz bin Cebel, üç beÅŸ adım gerisinde de Zübeyr bin Avvam.
Gerçekten çok zor durumdaydı, onun “arkada iÅŸareti” yapmak gibi bir ÅŸansı kalmamıştı. Ebû Bekir’in ıstırabını anlayabiliyorduk, hem doÄŸru konuÅŸmak isterdi, hem de Resulullah gibi davranmayı arzulardı. Efendimize uymamaktan hepimiz korkardık ama o daha çok korkardı.
Peki yalan? Hayır hayır böyle bir ÅŸeyi hiç yapmadı ve yapmazdı.
Nevfel’in anası, hanımı ve çocukları Sıddîk’i çevirip halkaladı, her biri ayrı tondan “Nevfel’e ne oldu” diye sormaya baÅŸladılar.
Ne söylenebilir ki? Sıkıntıya bak!
Hazret-i Ebû Bekir gözlerini yumdu ve inlercesine haykırdı:
-Yâ Allah!..
-Yâ Nevfel!…
Donduk kaldık, nasıl bir sessizlik oldu anlatamam.
Birden ovayı bir nal sesi doldurdu ve uzaklardan bir toz bulutu kalktı.
Yayından boşanırcasına koşan bir at yıldırım hızıyla yaklaştı.
Süvari dizginleri çekip sordu ” buyur ya Sıddîk! Beni mi çağırdın?”
Yüzünden keyfiyesini çıkarıp attı.
Aaaa Nevfel!..
Daha genç, daha taze, daha nurlu, hem kanlı, canlı…
Biraz evvel onu libaslarıyla gömmedik mi, üstüne toprak atmadık mı?
“Beni mi çağırdın yâ Ebu Bekir, buradayım!” dedi. Hz. Ali’ye ve bütün ashab-ı Kirama selam verdi. Bütün sahabeler hayrete düÅŸtüler.
Zübeyr bin Avvâm diyor ki: Resûllullah (s.a.s.) seferden dönünce mescide gidip iki rekat namaz kılar idi. Bu sefer de Resûl-i Ekrem mescidde oturuyordu. Kapıda bir kalabalık toplandı. Nevfel’in içeri girip selam verdiÄŸini gördüler. Resûl-i Ekrem Nevfel’i karşılayıp selamını aldı. Otururken:
“Bu, Allah’ın bir âyetidir, acaba kimin duasıyle meydâna gelmiÅŸtir?” dedikleri sırada, Cebrail (a.s) gelip:
“Ya Resûlallah! Åžükür secdesi et! Cenab-ı Hak, ümmetinden Hz. Ä°sa gibi ölüleri dirilten birini yaratmıştır. Allah selam ediyor, maÄŸara arkadaşın Sıddık sakalı aÄŸzında iken bir kere daha “Ya Allah” deseydi, Ä°zzetim ve Celalim hakkı için bütün ÅŸehidleri diriltirdim. Ben, Ebu Bekir’den razıyım. O da benden razı mıdır? Onun sözünün üzerine Nevfel’i dirilttim. Çünkü o câhiliyet devrinde yalan söylememiÅŸtir,” buyurduÄŸunu haber verdi.
Bunun üzerine Resûl-i Ekrem, Hz. Ebu Bekir’in sakalını öpüp Cebrail’ nin getirdiÄŸi müjdeyi haber verdikten sonra:
“Allah sana büyük bir ikram da bulunmuÅŸtur. Rabbim’e hamd olsun ki, ben dünyadan ayrılmadan önce ümmetimden Hz. Ä°sa gibi Allah’ın izniyle ölüleri dirilten birini gösterdi” buyurdu.
Bu olaydan sonra Nevfel iki yıl daha yaşadı.
Evvel ki oğullarından başka iki oğlu daha oldu.
Sonra Yemâme cenginde ÅŸehit oldu.