Dursun Ali Erzincanlı - Sen Yoktun Sultanım

Dursun Ali Erzincanlı‘nın Marmara Müzik yapımıyla yayınlanan “En Sevgiliye – 2” adlı ÅŸiir albümünde yer alan “Sen Yoktun Sultanım” ÅŸiirini sitemizden sözlerini okuyabilir ve görüÅŸlerinizi bizlere yorum kısmından ulaÅŸtırabilirsiniz.
Dursun Ali Erzincanlı bu ihtiÅŸamlı sözlere haiz olan ÅŸiiri sanatçının kariyerinden en popüler olmuÅŸ eserlerinden biridir.

“SEN YOKTUN SULTANIM” (Sözler);

Sen yoktun…
Hz Âdem’deydi nurun
Önce cenneti,
Sonra yeryüzünü ÅŸereflendirdin.
Âdem nuruna affedildi
Arafat bu affa ÅŸâhitti

Sen yoktun
Nuh’un gemisindeydi nurun…
Dalgalar yeryüzünü boÄŸarken
Taprağın bağrındaki su
Gökyüzüyle buluÅŸurken
Ve bu bir ilahi azap derken,
Allah nurunu taşıdı binbir sebeple
Tûfan, nurunu selamladı edeple…

Sen yoktun…
Hz.Ä°smail’in alnındaydı nurun
Ä°brahimî bir dua yükseldi kimsesiz çöllerden
“Rabbimiz” dedi,
“Onlara kendi içlerinden
Senin ayetlerini okuyacak
Kitap ve hikmeti öÄŸretecek onlara,
Onları temizleyecek bir elçi gönder,
Âmin dedi on sekiz bin âlem
Nurunla aydınlanan minicik ellerini semaya kaldırarak
Âmin dedi Ä°smail.
Hira Nur dağı âmin diyerek ayaÄŸa kalktı
Medine’den adı Uhud olan bir âmin yankılandı Sevr dağında.

Sen yoktun…
Hz.Ä°sa “Ahmed” diye muÅŸtuladı seni
Âlemlerin Efendisi diye sana seslendi.
Artık ben sizinle çok söyleÅŸmem, dedi havarilerine..
Çünkü bu âlemin reisi geliyor…
Bekleyin Ahmed geliyor.
Kâinata rahmet geliyor.
Havarilerin yüzünü okÅŸayan,
Ölüleri dirilten bir nefes oldun
Ama sen yoktun…

Sen yoktun Sultânım,
Hz. Abdullah’ın alnındaydı nurun
Başı eğik gezerdi mazlum
Huteyle göklerden seni sorardı
Varaka seni arardı semada
Anneler kız çocuklarını hep aÄŸlayarak sevdiler.
AÄŸlayarak süslediler ölüme…
Ağlayarak hadi dayına gidiyorsun dediler.
Sen yokken,
Canlı canlı topraÄŸa gömülmenin adıydı dayıya gitmek.
Anne yüreÄŸinin çıldırtan çaresizliÄŸiydi.
Ve yavrusunun ölüme gidiÅŸini seyretmesiydi…
En son çocuk atılırken çukura
Annesinin suretinde bir melek tuttu onu
Ve tebessüm ederek hira nur dağını gösterdi.
Melekler süslüyordu hirâyı.
Efendisine hazırlanıyordu Cebel-i Nur,
Efendisine hazırlanıyordu Mekke.
Âlem Efendisine hazırlanıyordu
Kâinatın gözü Hz. Âmine’deydi.
Toprak yalvarıyordu Rabbine,
Allahım gönder artık diyordu.
Gel diye aÄŸlıyordu mazlumlar, gözleri semada

Ve bir gelişin vardı ya Rasulallah,
Bir iniÅŸin vardı yeryüzüne…
Önünde Cebrail!
Ardında yalın kılıç melekler!
Bir iniÅŸin vardı yeryüzüne…
Yetimler en huzurlu geceyi geçirdi belki de
Öksüzler annelerine sarıldı doya doya.

Sonra bir sessizlik kapladı seher vaktini.
HerÅŸey sus pus olmuÅŸtu.
Hadi diyordu yıldızlar, Hadi diyordu ay!
Kâinat bir isim duymak istiyordu.
Ve bir ses yükseldi Âmine’nin evinden;
Muhammed!
Karanlıklar aydınlığa bıraktı yerini.
Muhammed!
Melekler öptü o nurdan ellerini.
Muhammed!
Seni yaratan Allah’a kurbânız ey dürri yekta!
Sana o adı veren rahmana kurbanız

Artık sen vardın
Susuz topraklara rahmet indi seninle
Annenden sonra anne halime sevindi seninle
YaÄŸmura mı ihtiyaç var?
Kaldır şehadet parmağını,
Yağmurları salsın Allah.
Sonra tut ağacın yaprağını,
Köklerini çıkarttırıp yanında yürütsün Allah.
Yeterki sen iste,
Sen iste yarasulallah
Deki ben kimim?
DaÄŸlar, taÅŸlar dile gelsin,
Dilsiz çocuklar ellerinden tutup,
Ente Rasulullah desin.

Sen vardın
Bedir kârdı,
Uhut dardı
Hendek yârdı.
Yiğitlerin vardı.
Ölmek için yarışan yiÄŸitler…

Hele bir Enes’in vardı senin.
Enes bin Nadr…
Uhut’ta öldüÄŸünü duyunca arkadaÅŸlarına,
Niye burada oturuyorsunuz diye sormuÅŸtu.
Onlar da
“Allah’ın Rasulü öldürülmüÅŸ deyince
Enes kükremiÅŸ:
“ Peki o öldükten sonra yaÅŸayıp da ne yapacaksınız?
Kalkın ve O’nun gibi ölün! DemiÅŸti.
Ve savaşın en yoÄŸun olduÄŸu yerde ÅŸehit düÅŸmüÅŸtü.
Hem de ne ÅŸehit ey nebi!
Vücudu yaralardan tanınmaz haldeydi.
KızkardeÅŸi ancak parmaklarından tanıdı onu…

Musab Bin Umeyr’in vardı senin.
Uhut’ta sancağını taşıyan.
Öyle bir aÅŸkla sana baÄŸlıydı ki
Allah o gün melekleri Musab’ın suretinde indirdi.

Ebu Hureyre’n vardı…
Acıkınca mescidin önünde durur sana bakardı.
Sen anlardın,
Ya Ebâhir gel! Derdin.

Ve sen gittin…
Bir gidiÅŸle gittin
Ardında hüznün kaldı.
Hasretin kaldı göklerde.
Bilal ezan okuyamaz oldu
Ne zaman teÅŸebbüs etse
Muhammed Rasulullah demeye
Dizleri üstüne çöker, kendinden geçerdi.

Sonra günler ay,
Aylar yıl oldu.
Ve asırlar oldu
SensizliÄŸe açtık gözlerimizi.
Ama sen bırakmazsın bizi.
Sen varsın ey şehitlerin sultanı
Sen varsın!
Bir ÅŸehit bile ölmezken
Sana nasıl yok deriz.
Ebutalip Åžam’a giderken devesinin önüne geçip
Beni burda kime bırakıp gidiyorsun demiştin.
Ne anam var ne babam…
Ebutalip bırakmamıştı bu yüzden.

SensizliÄŸin ızdırabıyla inleyen ümmetini kime bırakıp gidiyorsun Ya Rasûlallah!
Bırakma bizi ki; Allah;
Sen onların içindeyken onlara azab edecek deÄŸiliz buyuruyor.
Bırakma bizi!
Hayatı seninle öÄŸretti Rahman.
Kulluğu seninle tanıdık.
Duayı senden öÄŸrendik sevgili!
Hz Ömer umre için senden izin isteyince,
“KardeÅŸcik” dedin ona,
Kardeşcik, duanda bana da yer ayırır mısın?
Bizler Ömer deÄŸiliz ama
Bütün dualarımız senin için

Ey Rabbimiz!
Rasulünü anışımızdan haberdar et!
O’na binler salât, binler selam!
Habibine Makam-ı Mahmut’u ver
O’na vesileyi lutfet.
O’nu Refik-i Âlâya yükselt
Bizi de affet
O’nun hatrına affet
Zatının hatrına Affet.