Senai Demirci - Korkuyorum

Yorumladığı tasavvufi şiirlerle gönlümüzde yer edinen güzide sanatçılarımızdan biri olan Senai Demirci‘nin, ölümü bir beşerin en iyi ifade edebileceği şekilde anlattığı “Korkuyorum” adlı eseri kolayca sosyal medya hesabınıza aktararak sevdiklerinizle paylaşabilirsiniz.
Bir hakikat olan ölüm biz beşerler için ürkütücü olabilir ve hatta bazılarımız açısında bu bir psikolojik hastalık durumunda olabilir. Bahsettiğimiz bu hususa ilişkin Risale-i Nur Külliyatı’nda yer alan bir veciz sözü sizlerle paylaşalım; “İman hem nurdur, hem kuvvettir. Evet, hakiki imanı elde eden adam, kainata meydan okuyabilir ve imanın kuvvetine göre hadisatın tazyikatından (olayların sıkıntısından) kurtulabilir.”

SÖZLER;

Korkuyorum çok korkuyorum korkuyorum
Dilime kolayca dolanıyor süslü kelimeler.

Güzel sözler damağımın her yanına yapışmış gibi.
Dudağımdan çıkan sözler yâr yüzünden düşen duvak gibi kayıveriyor göğe.

Göğsünde ne taşıdığını bilmiyor gibi kelimeler,
içinde ne büyüttüğünü tanımıyor gibi heceler.
Ayrılık sözleri dilimden eksik olmuyor.
Ölümü sıkça anıyorum belki.

Hasret, hüzün, keder, sızı, sancı, ağrı,
ayrılık, özlem ve ölüm birer kelime sadece.

Dile dokunduğunda acıtmıyor, kulağa vuruyor can yakmıyor.
Bunlar sözler, sadece sözler, sadece sözler.
Ağzımda kolayca yankılanıyorlar.
Birçok kulağa çarpıyorlar.
Belki birkaç kalbe de iniyor. Havada asılı duruyor sesler.

Harflerin zincirine tutunuyor sözler.
Dört harf ‘ölüm’ ve sadece iki hece ölüm
Ölüm derken, kelimenin tam ortasında dil damağa değiyor.

Bitirdiğinde dudak dudağa kavuşuyor Ölümmmm
Buluşuyor dil ve damak.
Isınıyor dudaklar, birbirine kavuşuyor.
Ama Ölüm öyle değil,
dudakları ayırıyor birbirinden, soğutuyor dili damağı.

Kolay ölüm bu kadar kolay demesi kolay.
Ya olması ölümün ya dudakları soğutması.
Eşiğinde durmak son nefesin nasıl bir tükenmişliktir.
Nice bir yangındır ömrün bir nefese daha yetmemesi.
Ölümün kendisini ruhunla hecelediğin oldu mu hiç?

Dudağınla değil ruhunla.
Ayrılığı kıvrana kıvrana içtin mi hiç?
Hasretin tam ortasında kala kalıp
zamanın kırık cam parçaları gibi gırtlağına battığını hissettin mi?

Korkuyorum yalancı olmaktan korkuyorum.
Dilimi değdirdiğim yerlere kalbimi değdirememekten korkuyorum.
Dudaklarıma vuran sözlerin tenimde iz bırakmadan savrulması
yalancı eder mi beni yoksa?

Ya her şeyimi yitirmişsem ya yoksa kalbim
ve sadece sözlerim kalmışsa geriye?
Kuru sözler, boş sözler, süslü sözler,
içinde kalp olmayan kalıp sözler…

Ölümün yüzüne yüzünü değdiren ne çok yüzler oldu.
Güldü mü ölüm onların yüzüne Güldü mü?
Gözleri ölümün gözleri olunca neyi gördüler?
Hangi hasretler koşuştu dudaklarına?

Yarınları var diye yarım kalmış işler,
sonra söylerim diye söylenememiş sözler,
sırası değil diye gecikmiş sevmeler ölümün eşiğinde kim bilir nasıl haykırdı nasıl?

Ölüm anında susan dudak söyleyeceklerinin hepsini söylemişmiydi.
Ölümün kollarında açık kalan eller,
sahip olunacakların hepsini bitirmiş miydi?
Yoo yoo.

Sözleri yok ölümün.
Ne söylüyorsa gözleriyle söylüyor.
Bir ölünün gözlerine yığıyor tereddütlerin hepsini.
Sessizce iniveren kirpiklerin ucuna savuruyor geç kalmışlıkların hepsini.

Yalanı dilimden uzak eyle Ey Rabbim!
Bunlar sözler.sadece sözler…sadece sözler.